Migawki z polskiej wsi- jesienne

 

 

Czasem mam ochotę napisać Wam o wszystkim, o pięknych barwach ciepłej, polskiej jesieni.

 

 

 

 

 

O koniach dziadkowego sąsiada, opuszczonym domu, który chyli się ku upadkowi, roztrzaskanych kasztanach na asfaltowej powierzchni, kolorowych liściach na drzewach (od soczystej zieleni do karminowej czerwieni), ludziach z którymi jeden niezwykły- wspólny dzień wystarcza na miesiąc zwykłych.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ale zaraz potem przychodzi milion spraw do załatwienia, codzienny rollercoaster nie pozwala mi się zatrzymać, zastanowić i przenieść na klawiaturę swoich myśli . Dni (czasem mam takie wrażenie) na przekór biegną jeszcze szybciej, a ja choć chciałabym Wam przekazać każdy obrazek, każde nowo poznane miejsce i potrawę zwyczajnie nie jestem w stanie tego zrobić. Nie dawno robiłam zdjęcia niedojrzałych jabłek- z myślą "kiedyś opublikuję te zdjęcia na blogu", teraz te same owoce zamknięte w słoiczkach leżą na półkach kredensu.

 

 

 

Cztery miesiące temu ( na prawdę cztery miesiące!?) można było wreszcie zapomnieć o kurtkach i swetrach i cieszyć się najdłuższymi dniami, cykaniem świerszczy i wieczornymi koncertami żab.Świeżymi truskawkami,  rabarbarem, koktajlami z górą owoców, młodziutkimi ziemniaczkami i botwinką.

Dziś założyłam swoją budrysówkę, pociągając przy tym zakatarzonym nosem. Pora wyjąć swetry, rękawiczki i grube skarpety, odkurzyć przepisy na pierniki i wydobyć z czeluści szafki ulubiony kubek do parzenia gorącej czekolady . Staram się myśleć optymistycznie, na razie jednak niezbędny  jest mi do tego kubas cudownego napoju*.

 

 

Trzymajcie się ciepło, do przeczytania (jeszcze tej jesieni;)!

* czytaj gorącej czekolady- naturalnego antydepresantu

 

Bądź na bieżąco śledź Waniliową na facebooku i twitterze
 

 ______________________________♥______________________________