Czerwiec na wsi

Na wsi znów czas biegnie swoim własnym rytmem. Żaby i świerszcze urządzają dla nas koncert na koniec dnia, łabędzie kursują dwa razy na dzień - nie muszę już ich widzieć, by wiedzieć, że lecą.

Tylko one wydają tak charakterystyczny dla siebie odgłos.

Na łące trawa do ramion,  kwiaty dzikiej róży pachną teraz najpiękniej.

Wabią owady- muszą zdążyć je zapylić przed deszczem.

Kwiaty jaśminu wydzielają woń kojarzącą mi się z okresem przedszkolnym i zabawami na podwórku w dom.

Kury przeszkadzają mi w robieniu zdjęć, są ciekawskie i przyzwyczajone do tego, że zawsze coś dla nich mam.

Każde śniadanie jemy na podwórku, nie przeszkadza nam rosa. Podczas wizyty w stodole znajduję  mały kubeczek z różyczką- od razu zyskuje on moją sympatię. Potem dowiaduję się, że kupiłam go z babcią na targu, gdy miałam pięć czy sześć lat.

Mama pokazuje mi swoją książkę z ziołami " Kupiłam ją jak miałam tyle lat co ty", uświadamia mnie. Czytam więc o skrzypie polnym, pokrzywie i nagietku.

 I coraz bardziej chcę mi się zbierać zioła, suszyć je i wykorzystywać. Dociera do mnie jak mało jeszcze wiem.

Po raz drugi w przeciągu czterech dni gotuję spaghetti z pokrzywą. Jest przepyszne, dziadek żartuje, że nawet gdyby mu dopłacili nie zjadłby tego- droczy się ze mną. Widzę po jego oczach, że żartuje. Opowiada mi co lubi koza i dlaczego nie trzyma królików, wymienia największą liczbę krów sąsiadki oraz  ile razy na dzień jaskółki wlatują i wylatują z kurnika.

 Ciocia uracza nas powojennymi opowieściami, ma niespotykaną pamięć.

Zapominam o liściach tataraku, ważne jednak, że mam dwa wiaderka płatków dzikiej róży, baldachy czrnego bzu i kilka gałązek łubinu.

Już czas wracać, trudno rozstaję się z wsią.. szczególnie późną wiosną i latem.

______________________________♥______________________________